1001 Gedichten
Huiskamer: Gedichtenslang [5]
 16-04-20 16:36reactie 1006
|
|
|---|---|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Alleen sta ik, en vraag mij af wat ik zou doen als ik nú jong zou zijn. Zou ik vandaag, precies als toen, ook walgen van de schijn? Zou ik ook trappen en ageren tegen alles en iedereen, door regels aan mijn laars te lappen in het algemeen? Door de lange jaren heen verdween die rebellie, zag ik de waarde en het voordeel van het compromis. Ik stoor mij soms aan dat gehang op plein en in plantsoen, maar 'k snap ze wel, die jongelui, want 'k was zelf óók zo, toen. |
| 16-04-20 17:40 reactie 1007
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
toen de zomers lang duurden in mijn 10 jarige ogen om met ons gezin op stap te gaan mijn ouders een busje huurden een grote tent en bagage meeging mijn broertjes en zusje paste net een uurtje rijden dolle pret stopten we op een mooie camping tent werd met zijn allen opgezet voor een ieder een luchtbed zwemmen en luieren door de bossen kuieren we vermaakten ons wel die vier weken visjes vangen in de beken waar is die tijd gebleven? dat we het zand zaten te zeven kastelen bouwden aan het water droomden wellicht over later nu het dan later is kijk ik in mijn doos vol met foto's voel ik toch even het gemis van een onbezorgde jeugd |
| 17-04-20 14:51 reactie 1008
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Van een onbezorgde jeugd is lang niet altijd sprake. Het is daarom belangrijk samen werk daarvan te maken. Want ieder kind moet kind zijn en het liefst zolang als kan. Daar plukken zij, zodra ze groot zijn, steeds de vruchten van. |
| 18-04-20 09:31 reactie 1009
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
vruchten van struiken die zo heerlijk ruiken dat je blijft staan bij het voorbij gaan bloemen in de perken zou het iemand merken hoe prachtig mooi ze bloeien niemand kon het ooit boeien nu de samenleving stil valt niet door geluiden wordt vergalt komen die bloemen tot leven zie je de vogels zweven hoor je plots het geluid herken je ze aan het gefluit kijk ik naar het jonge mereltje dat probeert te vliegen het lukt nog niet zo best het is nog zo'n klein kereltje moeder merel waakt vader merel kwaakt als een duif wil landen och ik heb niets om handen dus kijk ik uit het raam en zie ze daar zo saam vader vliegt af en aan moeder blijft stilletjes staan als de jonge wordt gevoerd dit is wat me ontroerd |
| 19-04-20 14:43 reactie 1010
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Ontroerd en danig aangedaan, tot tranen toe bewogen, verrast door 'n onverwacht gevoel van smart en mededogen, werd ik getroffen in mijn hart, dat ik bewust had afgesloten voor de wereld, koud en hard, waar té veel tranen zijn vergoten. Toch is het goed te zijn geraakt door de ontroering en de pijn, het is dÃé kwetsbaarheid die maakt, dat je beseft een mens te zijn. |
| 20-04-20 09:15 reactie 1011
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
mens te zijn op dit moment lokt mijn kwetsbaarheid uit die dichte tent emoties zitten hoog hoor ik een mooi lied houd ik het niet droog de klanken van de violen die mijn gevoelige snaar raken brengen me totaal van mijn stuk dan voel ik diep vanbinnen "geluk" of is het een vreedzaam gevoel hopelijk weet jij wat ik bedoel |
| 20-04-20 11:19 reactie 1012
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Wat ik bedoel, is de elatie die ontstaat bij grote vreugd, dat gevoel, vrij van frustratie, toegelaten, doet zij deugd. Soms kunnen specifieke tonen of wat welgekozen woorden verweven in een mooie zin, als in welluidende akkoorden, plots binnendringen in de ziel, gevoelig daar een snaar beroeren, onverwacht en heel subtiel de geest naar hoger sferen voeren, het hart een slag doen overslaan, de adem even in doen houden, emoties krijgen dan vrij baan, tot tranen toe, niet ingehouden. Gelukkig zij, die dit ervaren en eerlijk, vrij , zich laten gaan, middels hun tranen ons verklaren, dat vervoering mag bestaan. |
| 21-04-20 09:20 reactie 1013
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
bestaan nu wel een beladen woord we zullen ervoor gaan heb ik al weken gehoord we moeten gaan voor ons eigen bestaan nu heb ik mijn vrijwilligerswerk al weken niet meer kunnen doen waarschijnlijk komen daar jaren bij want hoe geef ik een handmassage op anderhalve meter afstand? dat is net zo moeilijk om dit rijmend te krijgen hoe kan ik mijn handen op een schouder leggen met weer diezelfde afstand? lieve mensen mijn vrijwilligersbestaan gaat er gewoon aan mijn handen belanden vanzelf op die schouder van die lieve oudere waar ik al tien jaren kom nu ik dit hier schrijf komen de tranen want dit is de realiteit dit ben ik gewoon allemaal kwijt |
| 21-04-20 11:36 reactie 1014
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Kwijt en voorgoed verloren, is het spontane contact van persoon tot persoon. Die handdruk of schouderklop, niet zo lang geleden was dit, zonder nadenken, nog zo gewoon. Die knuffel, die streling, die zoen op de wang, men houdt zich daar angstig nu verre van. Het maakt nu de mensen onrustig en bang, terwijl niemand zónder dit kan. Het zal nog lang duren alvorens de mensen elkaar weer spontaan gaan vertrouwen, maar het zal nooit meer worden zoals het eens was, dit zal langzaam weer op moeten bouwen. |
| 22-04-20 08:27 reactie 1015
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
bouwen aan nieuw vertrouwen dat het echt goed zal komen al spatten nu vele dromen uit onze klauwen een robot hoonde ik weg dat is toch geen echt leven maar ga ik het heus beleven dat ik daar mijn toekomst in leg? die helpende hand van zo'n mechaniek die koud aanvoelt op mijn huid met zijn onnatuurlijke geluid daarvan word ik nu spontaan ziek hoe zien we onze contacten afbrokkelen door afstand hoe wonderlijk is onze hand die elkaar zomaar vastpakten troost gevend in moeilijke momenten nu zitten we nog thuis veilig als in een kluis met gevoelens in plaats van centen als we losgelaten worden wat gaat er dan gebeuren? zijn er dan onzichtbare deuren met waarschuwingsborden tot hier en niet verder....... sorry ik kan nu niet verder |
| 22-04-20 15:59 reactie 1016
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Niet verder gaan is geen optie, hoe moeilijk dat ook voor iedereen is. We moeten nieuwe methodes bedenken, als compensatie voor ons grote gemis. De mens is voldoende inventief om aan nieuwe manieren te bouwen, waarbij we elkaar kunnen garanderen, dat we elkaar weer kunnen vertrouwen. Vergeet nooit dat de liefde veel sterker is, dan wat ons nu toe wordt gesmeten, dat het goede het kwade steeds overwint, maar dat hebben we altijd geweten. |
| 24-04-20 09:44 reactie 1017
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
geweten hebben we altijd dat de een niet zonder de ander kan toch blijft er een ongelijke strijd tussen lonen van vrouw en man al in mijn jeugd spaarde ik zilverpapier voor de arme kinderen in Afrika beloofde ik mezelf als ik groot ben, ik ga helpen in de missie, ik voelde me fier uiteindelijk is het niet zo gelopen al volgde ik wel mijn hart gisteren kreeg ik een mooie tekst het hart gaat niet in quarantaine maar blijft zelfs op afstand liefhebben en dromen raken niet besmet dus blijven we geloven in een betere toekomst hebben we dit niet altijd al geweten? dus blijf ik toch geloven in gelijkheid van rechten zal ik er voor blijven vechten al valt het niet altijd mee in deze tijd van hardheid laten we hard dan veranderen in HART dan gaat het zeker lukken |
| 24-04-20 15:20 reactie 1018
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Lukken zal het, en wel snel, het is niet langer meer als toen, de meeste mannen weten wel dat vrouwen niet voor hen onderdoen. Maar zij zijn bang voor hun positie, voor hun dominant gedrag, voor de misvatting en traditie dat men over vrouwen heersen mag. De vrouw bevrijdt zich uit haar boeien en laat zich nu niet langer tergen, de man laat snel een baardje groeien, om zijn onmacht te verbergen. Maar die stoppels zijn maar schijn en ook belachelijk ten top, 't is beter lief en fair te zijn, de vrouw gaat winnen, let maar op ! |
| 25-04-20 09:02 reactie 1019
|
|
|
marill Berichten: 1058 |
op afstand een knuffel geven zo simpel en verandert toch even de moeilijke momenten van mijn lieve cliënten die ik nu zo mis nam mijn pen en begon gewis met een virtuele knuffel mijn armen om je heen slaan zodat je de tranen kunt laten gaan helpt het als ik zeg dat ik met je mee voel helpt het als ik even door je haren woel je stevig vastpak een virtuele kus plak op je kruin en wang wees vooral niet bang blijf vooral geloven in onze dierbaren daar "boven" ze sturen je de kracht om te overleven dit is alles wat ik je nu kan geven |
| 25-04-20 14:53 reactie 1020
|
|
|
Peregrine Berichten: 44 |
Alles wat ik je nu kan geven, gaat via digitale weg. waarin geen warmte is verweven, want dat gaat niet in High-Tech. We kunnen elkaar mailen, skypen en wat al niet meer, maar dat is enkel surrogaat, dat internetverkeer. De wereld is gereduceerd tot een bewegend plaatje, daar staren wij ons blind op, maar het échte, dat ontgaat je. We zien nu goed datgene waarnaar wij het meest verlangen, want intermenselijk contact, dat kun je niet vervangen. |
| Naar boven | |
Berichten: 44 
Berichten: 1058