Pesten

Als een opgesloten vogel
verboden vleugels te spreiden
in mijn keel een kogel
zwijgend mijn eigen leven leiden

overal uitgesloten
in de klas, op de pc
mij steeds weer wegstoten
met hen mag ik niet mee

geen mens die me op zal vangen
altijd overal alleen
niets mag ik verlangen
hun hart lijkt wel van steen

't voelt lang niet meer
als plagen
keer op keer
moet ik het verdragen

iedereen vindt me raar
steeds weer heb ik pech
het leven is te zwaar
langzaam zak ik weg

M♥