Wanhoop

Hoge bomen vangen veel wind dus ooit vallen ze om
Ik kan niet wachten want ik ben
Wanhopig, een uitgelaten hond die zijn eigen riem terugdraagt

Ik was mijn lolly kwijt en ik huilde slechts
Ik liet het toe, want wie was ik?
Iedereen sterft uiteindelijk toch

Je tekende met je vingers, net zolang tot ze bloedden
En de wonden draag ik nu
Je handen voel ik nog steeds, je laat me niet meer los

Mijn wangen nu, geschroeid door tranen
Maar vooral geblust door schaamte
Je had het
Een kracht die maakt dat je blijven wilt
Ik verdronk in je, en ik probeerde te schreeuwen, echt waar
Maar ik werd niet gehoord