Ik blijf (nog even)
Ik hoop niet dat ik dood zal gaan,
althans, niet helemaal.
Iets van mij moet er verdergaan,
maar op beperkte schaal.
Eén vonkje maar, van wie ik ben
probeer ik door te geven.
Eén ding, waarin ik mij herken,
waarin ik voort kan leven.
Het hoeft niet eens erg groot te zijn,
een woord of een gebaar.
Al is het teken nóg zo klein,
héél even ben ik daar.
Als dat zo is, dan is het goed,
een troostende gedachte.
Ik weet dat ik verdwijnen moet,
maar wil nog even wachten.
Nog even, vóór de 'nacht' mij wenkt,
wil ik blijven bestaan.
Als niemand ooit nog aan mij denkt,
dán pas ben 'k echt gegaan.
Maar wordt het mij gegeven,
dan blijf ik (nog even).
Ingezonden door
Geplaatst op
23-09-2019
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
HerinnerenReacties op ‘Ik blijf (nog even)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!