behagen
16/4/2015
een ruïne in de nacht
vervormd beeld
van lang vervlogen pracht
de natuur behalve heelt
enkel zijn plaats terugneemt
tijd in seizoenen vervliegt
teder en wreed
met de wisselende lucht
naar de toekomst schreed
soms hoorde je stemmen :
kinderen -
die de wereld verkennen
verder was er de metropool
boven straten -
onder het riool -
als een letterlijke metafoor
voor het onderbewuste
maar steeds bleef het onbehagen
nutteloos - als al die vragen
op een schaakbord - zwart en wit
zonder kans op verder behagen
zo kabbelde het leven
zijn onvoorspelbare stroom
is er amper iets -
dat de droom -
een begin - van gestalte geeft
Reacties op ‘behagen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!