ware liefde

Ik schrijf dit gedicht.
Mijn meisje, als afscheid
Met pijn in mijn hart weet ik dat ik jouw.
Misschien nooit meer zal zien.
Mijn hart is in 2, gebroken tot op de laatste kruimel. Ik dacht dat onze liefde onbreekbaar was. Onkrenkbaar. Maar niets kon dat tegendeel bewijzen. Met jou, heb ik me nog nooit zo goed gevoeld. Jij bracht de zon in mijn leven. Wat ik viel voor jou, beschrijf ik als de 'ware liefde'. Want wat jij wou doen. Alleen voor mij.
Je wou alles opgeven en je hele leven zou veranderen. Jij wou dit gevecht aangaan voor mij. En ik wist dat je dit zou overwinnen. En dat allemaal omdat je mij wou verkiezen. We kennen elkaar niet lang. Maar wat wij hadden was echt. Maar opeens werd het moeilijker. Opeens kreeg jij problemen. Als je die aan mij vertelde voelde ik me binnenin kapotgaan omdat ik niet kon helpen. Ik huilde. Ik snotterde. Ik traande. Nu nog steeds. Omdat ik van jou hou, en jou heb laten gaan. Ik hou echt van jou, en men kan wel zeggen van "eerste liefde gaat nooit verloren"... Ik geloof hier in. Als ik jou, mijn prinses, nooit meer zou zien , weet dat je in mijn hart een speciale kamer hebt. Weet dat je daar zit en welkom bent. Misschien.
Misschien
Misschien zijn al jouw problemen opgelost na een jaar.
Misschien
Misschien
Misschien
Kan ik je dan weer mijn meisje noemen.
Want mijn hart behoort jou toe.
Ik hou oprecht en trouw van jou.
Ik hoop
Echt hard
Dat jij dit alles hetzelfde denkt.
En bedenkt
Mijn lieve meid
Dat dit een afscheid is, als ik je niet meer zie.
Want ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten kan dit morgen niet meer doen. Wat je 's morgens hebt verlaten doet je 's avond toch zo'n pijn. En wat je 's morgens hebt verlaten kan er 's avonds niet meer zijn.
Weet , mijn meisje.
Jij zal altijd mijn kleine, prachtige meid blijven.