De herder en zijn ezel

De ezel van een oude herder die Poncke heette
had zijn meester trouw gedragen
vele jaren lang, alle ’s Herendagen,
maar nu was hij als zijn bezitter oud, hij was versleten.

Hem wachtte slechts de laatste gang van zijn arbeidzaam leven
niet naar een verre boerderij
niet naar een klerikale proeverij
wel naar de beenhouwer, zien wat die voor hem zou willen geven.

Maar die nacht werd de pastoor bezocht door boze dromen
van een ezel in een stal en op de vlucht in de woestijn
en van een lopend op de jassen van het palmpasenplein
Poncke schrok er wakker van, hij moest er zwetend van bekomen.

Met gevolg dat toen de ochtend kriekte grauwtje bleef in zijn warme hok
en de herder ging ook geen nieuwe kopen
hij besloot, we gaan in vervolg samen lopen.
en van die dag af was het ezeltje voor de herder zijn levende wandelstok.

Guido van Geel