gezichtsverlies

akelig leeg ben ik van binnen
een holte zwart als de nacht
ik kan dan ook niets verzinnen
wijl de dood op mij wacht

omhuld door geplïeerd brons
gepatineerd vanbuiten
de plooien lijken gefrons
binnenin slechts modderkluiten

wachten op de dood
het kan je overkomen
wanneer je wordt geloot
om met hem mee te dromen

dan wordt alles bewegingsloos
verdwijnen alle zorgen
blijft alleen een lege doos
die netjes wordt opgeborgen