De zwaan

Stilte vult de avondgloed.
Eind van de dag door zon gevoed.
Horizon van einder tot einder verguld.
Toekomst, die zich in het donker hult.

Over donker water een witte zwaan,
Zoals gedachten door ’t duister gaan.
Een schim die in het duister licht.
Een gedachte, zich naar de toekomst richt.

In al haar gratie, haar schoon bewust,
Zwemt zij verder door de avondrust.
Een kleine, reine, witte vlek.
Een kernpunt in een dagbestek.

En dromerig zie ik haar gaan,
Die schone, zelfbewuste witte zwaan.
Alsof ze mijn gedachten voedt.
Daar in die stille late avondgloed.