ditis

beschaduwde schimmen waarachter het licht
van de zonnige zon en de malle maan
verticale belijning felgeel gedicht
lijkt wel een wapperende wuivende vaan

hij wandelt in de laatste onwezenlijke winterkou
naar een nieuw leven een nieuwe lente
geel met blauw dat straks in groen verversen zou
nieuwe toekomst zonder rente

heel binnenkort begint het frivole festijn
van een repetitieve ontluikende natuur
gedaan met de winter en zijn piepende pijn
open hemel met blauw azuur

weg het schrikbeeld hij wil het wagen
dromen van de fluiters in ’t frisse vochtig groen
vergeten muizenissen en donkergrijze dagen
genieten van de geuren epiloog van Moritoen