vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Tijger
Verdronken ogen zwemmen in zijn kop
als poelen troebel water ondoordringbaar
vol onbekend gevaar in kille aandacht op
zijn naderende prooi gericht ligt hij daar
verscholen tussen oeverriet en struikgewas
vermengd met zwartbruin en gele vegen
en ondoorgrondelijk te staren naar die plas
met opgespannen spieren af te wegen
het moment van springen aangebroken
na een korte sprint zijn dodelijke slag
heeft hij zijn honger in het bloed geroken
op de plaats waar de dode antilope lag.
Reacties op ‘Tijger’
-
Zeer beeldend, toch blij dat de tijger mij niet aankijkt.
guido - 06-09-2014 om 19:18
-
Ja, dan heb ik ook liever een kater! Bedankt, Joseph.
Rudi Lejaeghere - 06-09-2014 om 20:21