Gewoon gaan.

In al die jaren heb ik geen geluk gevonden,
elke dag van mijn leven voelt,
alsof er zout wordt gestrooid in mijn talloze wonden.

De sleutel van de deur naar geluk is kwijt,
en besef dat,
ik nooit echt heb geleefd tot mijn spijt.

Als een engel in de hel,
en een vis op het droge,
ik zit elke dag weer in de knel.

Alle emoties zitten opgekropt,
wachtend om naar buiten te komen,
wachtend tot het huilen eindelijk stopt.

Ik kan niet meer door,
het leven verwoest me,
ik wil gewoon gaan naar waar ik hoor!