Wind

Vogelvrij
klieft wind de lucht,
ontsnapt gezwind
de armen van de bomen,
lachend giert hij
op de vliering van de zolder.

Zijn kille adem
schrijft met vleugels
warme woorden
in een witte nevel
dampend weg.

Dartel speelt hij door de takken
als een jonge hond en springt
het blad gevallen na.

Windstil
wacht hij soms op een bries
die hem bevrijden zal
uit de luwte van z'n kooi.