De wereld past niet op mijn nek

De krant, ik lees hem iedere morgen.
En iedere morgen krijg ik het te kwaad.
Soms staan de tranen in mijn ogen,
omdat er zoveel ellende in staat.

Vandaag was er weer veel te lezen.
Een enkel bericht gaf een glimlach om mijn mond.
Het meeste was echter om van te huilen.
Een kleine greep van wat er stond:

Nieuwe ebola-uitbraak in het westen van Afrika.
Repatriëringsmissie in Oekraïne wordt gestaakt.
Extremisten in Irak vermoorden christenen.
Boeren worden door sancties Poetin hard geraakt.

Vermiste Malaysia Airlines vliegtuig nog steeds niet gevonden.
Hulpverleners bergen lijken in de Gazastrook.
Moskeeën worden zelfs in Nederland bedreigd
en de E- Bikes van ouderen die stelen ze ook.

Ik ben mij bewust van het leed in de wereld
en empatisch genoeg om alert te blijven voor wat er gebeurt.
Toch kan ik gelukkig goed relativeren.
zodat ik niet door frustratie wordt meegesleurd.

Wat ik niet kan veranderen dat laat ik los.
Ben ik dan onverschillig of onattent?
Maar het lijden in de wereld wordt niet minder
als je er dag en nacht mee bezig bent.

Dus hou ik niet vast waar ik helemaal niets mee kan.
Maar waar ik invloed op heb dat trek ik mij aan.
Verder concentreer ik mij op het goede in de wereld
zodat ikzelf overeind blijf staan.