1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

Mijn kaars (homo/uit de kast)

Mijn kaarsje

Diep van binnen brandt een kaars in mij,
Een kaars waarvan ik de kleur niet kan zien.
Het is te donker voor het licht,
Ik kan nog steeds de kleur niet zien.

Het kaarsje brandt in mij
en lijkt na een harde windvlaag bijna uit te gaan.
Maar net voordat de vlam gedoofd was,
Kwamen er mensen naast me staan.
Het brak de wind,
Het liet de vlam branden.
Want die goede vrienden gaven mij hun handen.
We vormden een kring,
een symbolische kring voor de mensen die achter me staan.
Zo bleef de vlam in leven,
de energie in mij bleef bestaan.

Toch leverde het kaarsje een gevecht met een andere wind,
Het vlammetje wilde groeien, maar hoe kan dat als het geen ruimte vind?
Gebrek aan zuurstof, het krijgt geen lucht.
Dus het blijft maar klein, eenzaam en op de vlucht.
Zolang de vlam niet groeit ontstaat er geen vuur.
En is de prijs die ik ervoor betaal niet duur.

Ik wil het kaarsje wel een vuur laten worden,
en de kleur van de vlam tonen.
Maar dat kan pas als ik op mezelf zou wonen.
Dan trek ik me terug na het vuur,
dan sticht ik alleen de brand,
Dan trek ik me daarna terug,
en is er niets aan de hand.

Totdat je in de omgeving bent,
met echte vrienden en mensen die je door en door kent,
Waardoor de lucifers waren gestreken,
en het kaarsje toch een echt vuur is gebleken.
Ik besloot het vuurtje op te stoken op die ene avond.
Wat was ik bang voor het vuur,
Zouden ze me nog willen,
Na de teleurstelling van de brand die ik ze stuur?

De brand is heftig,
het fikt goed,
als er opeens iets vreemds zich voordoet.
Ik ben niet de enige die deze brand moet blussen.
Mijn vrienden zijn er wederom voor mij,
ze willen me helpen en staan me bij.
Waarom doen ze dat?
Datgene dat me raakt.
Hoe weten ze dat hun reactie,
mij zo gelukkig maakt?

Al die jaren dat ik angst voor de brand had,
terwijl de gedachte van het vuur,
al bij mijn vrienden in het hoofd zat.

Samen met mijn vrienden heb ik de kaars nu begraven op het strand,
een grote angst is eruit en ik zit nog steeds met mijn beste vrienden aan me hand.
Ik denk dat ik zelden zo’n fijn gevoel heb mogen ervaren,
die liefde van vriendschap en geluk,
zal ik voor altijd in mijn hart bewaren.
Hoe kan ik ze ooit bedanken,
voor dat wat ze me geven?
Dat ze het vuur wel blussen,
maar het kaarsje laten leven.

Ik bof maar met zulke fantastische vrienden,
die me oprecht geluk gunnen,
die me willen zien lachen,
en daarvan genieten kunnen.

Mijn lach is toch mijn handelsmerk,
dat dringt nu langzaam door.
Door de vriendschappen die ik heb,
kan ik stralen van oor tot oor.

Het is nu tijd om te zoeken,
zoeken naar geluk.
De ban is nu gebroken,
mijn muur die is nu stuk.

Ik zie ineens de kleur,
de kleur van de kaars in mij.
Het is een nieuwe kaars.
Gelukkig, er is weer ruimte vrij.

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Geef uw waardering

Op basis van 2 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Homo Uitdekast

Reacties op ‘Mijn kaars (homo/uit de kast)’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Mijn kaars (homo/uit de kast)