gesloten

de spleet tussen de vleugels van de oude vuileiken deur
is zwartdonker als een bewolkte winternacht
verbergt een geheimzinnige onbereikbare vergeten sleur
achter roestige grendel, een oude kracht

het toscaanse eikenhout is vaaggrijs verweerd
onverwacht stevig wat het uitzicht niet laat vermoeden
op het eerste gezicht reeds flink geconfisqueerd
door ruige wind en weersinvloeden

ik droom mij binnen in het donker van de spleet
en zie tussen spinnewebbenstof verweven
een silhouet overdekt met een vuilwit kleed
iets van vroeger is hier achtergebleven

in gedachten trek ik het met vuil bedekte laken weg
het doek valt op de grond schimmig door gebrek aan licht
wanneer ik het na de stofexplosie opnieuw verleg
valt mijn droom aan scherven is het spook gezwicht


de drang om dit donker geheim te onthullen
heiligschennende nieuwsgierigheid te vervullen
verdwijnt voor bewondering
en ook stille verwondering
voor de geheimen die die oude poort omhullen