Avondvlucht

Zo lucht ik ’s avonds

gekluisterd aan een ketting
geradbraakt aan het wiel
ik sleur mij trekkend
in gebaren, met geluiden

steun mezelf de heuvel op

voor mij zie ik de zon
in wolk en aarde
zinken, open vloeien

mij werpen in een slinger
in de krachten van de wind
in het draaien wervel ik
en toets mijn zwaartekracht

totdat ik juist niet val
en adem, adem
tot ik niet meer kan
en dan

pers ik nog de laatste zucht
uit een vliegensvlugge spurt
en kom ik in de schemering
opnieuw bevrijd
weer thuis tot rust.