1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

De smarten der liefde

Initiatie

Ik had jou daar wel zien staan,
Kijkend naar de plooien in mijn gezicht,
Maar ik had mijn blik snel afgewend,
Bang voor het vuur in jouw ogen,

Als een orakel van weleer,
Had jij je om mij heen bewogen,
Fluisterend in mijn oor, de dingen die men niet beschrijven kan,
Daarna had jij je aan mijn ziel vergrepen,

Toen was het moment eindelijk daar,
Jij had je sleutel gewillig aan mij gegeven,
Jouw lichaam, dat ook wel tempel heet,
En we hadden ons dronken van liefde in het veld met Seringen gelegd,

Wij zijn voor eeuwig één, had jij gedacht,
Toen ik sprak over jou als Helena van Troje,
Over jou als gewijde grond, waarop ik mijn voeten moest ontschoeien,
In de minnezang die ik met een kus naar jouw oren bracht.



Transfiguratie

Het loflied dat ik ooit voor jou ten gehore bracht,
Is veranderd in een requiem, het beslaat reeds mineur,
Het lied van de nachtegaal, dat mij vervulde met lust,
Is veranderd in een schreien, een vergeten van toen,

Op die warme zomermiddag, toen we zij aan zij,
Op het gras lagen, wolken te lezen,
Toen had de wilde paardenbloem zijn zaad nog verstoven,
Het nieuwe leven brengend naar elders,

Vandaag denk ik nog wel eens aan die tijd,
Hoe jij dansend de horizon tegemoet zou gaan,
Met je volle boezem in het licht, en stiekem zou ik kijken,
Niet wetende dat jij ooit van mijn zijde zou wijken,

Het begin van jou, eindigt altijd in mij,
Maar in jou vind ik nimmer meer een nieuw begin,
De bellen luiden, dit is het einde,
En jij daalt langzaam in de koude grond neer,



Voleinding

Ik had je wel willen bekijken,
Maar mijn ogen waren zwaar geworden,
Vermoeid van een brandend hart,
Het bloed dat sneller stromen wil,

Verminkt was jij achter gebleven,
Je had je hand nog toegestoken, maar ik was verder gegaan,
Om daarna weer terug te komen kruipen,
Om nog net jouw afdruk in het zand te zien,

Jouw naam had zich zacht in de wind gelegd,
Waarop jouw lach zich verast aan mijn hart had gehecht,
De toendra van verlangen had plaats gemaakt voor een donker zwart woud,
Waarin ik immer zou verdwalen,

De vlammen van Troje hebben jou verteerd,
Bedolven onder het puin van een heiligdom,
Een neergehaalde en onteerde tempel,
Waar wij ons ooit veilig waanden.

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Over dit gedicht

Het is een drieluik. Het gedicht begint bij de initiatie (de opkomst van de liefde) en gaat via transfiguratie (het hoogtepunt en het keerpunt van de liefde) naar de voleinding (het verval van de liefde).

Geef uw waardering

Op basis van 3 stemmen krijgt dit gedicht 2 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Elegie Liefde Mineur Requiem Verlangen Verval

Reacties op ‘De smarten der liefde’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

De smarten der liefde