Nooit meer MH17

Nooit meer MH17

Er is een stilte in mij, ik voel me machteloos.
Mijn emoties vliegen van verdriet tot aan boos.
Een vliegtuig vol met landgenoten.
Niet deelnemend aan de oorlog, maar toch neergeschoten.

Hartje zomer, maar rillingen van de kou.
Oekraïne en Nederland tezamen in rouw.
De één gevangen in schaamte, de ander in verlies.
Geroep om sancties, maar de mensen terug is wat ik verkies.

Dat mensen afscheid kunnen nemen van een dochter of een zoon.
Kunnen laten rusten hun familie of een aidsicoon.
Oma's, opa's, moeders en vaders of een vriendin of vriend.
Vliegend naar hun bestemming had geen één dit lot verdiend.

Mijn hart schreeuwt en scheurt van de pijn.
Dat nabestaanden nooit meer bij hun geliefden kunnen zijn.
Wie kan zoiets verzinnen, zo'n duivels plan.
Door verlies stopt het niet, het houden van.

Dat ze het voortaan moeten doen met een liefdevolle herinnering.
Hoop op veel steun van familie of vriendenkring.
Ik heb niemand verloren, maar toch deel ik de pijn.
Verstomd door het zien, een langzaam rijdende trein.

Door een knuffel te zien in de hand van een seperatist.
Wetend dat die knuffel nooit meer word gemist.
Woede door de afstand die Rusland ervan neemt.
Nu door hun acties, niet 1 maar 2 landen ontheemd.

Toch wil ik me niet laten afleiden door mijn woede deze dag.
Bewondering voor alle steun in de kerk of stille tocht die ik zag.
Te zien hoe een land samen kan komen door een gevoel van onmacht.
Hopend dat de steun de pijn iets ontkracht.

Ik weet ook, niemand haalt nabestaanden uit hun isolement van verdriet.
Weet niks wat ik op papier zet, doet dat gevoel teniet.
Ik probeer ook maar op deze manier mijn hart te luchten.
Wil het liefst voor elk nieuwsbericht vluchten.

Wil niet zien dat wat de grond rood heeft gekleurd.
Dat wat elke landgenoot zijn hart heeft verscheurt.
Weglopen en verstoppen stopt toch niet de pijn.
Het gemis zal blijven van landgenoten groot en klein.

Leef mee met het gemis van de liefde of een kinderlach.
Respect voor het uitroepen van een nationale rouwdag.
Ben trots dat ons nationale verlies word erkend.
Het erkennen van het verlies waar niemand ooit aan went.

Vanuit één Nederlands hart een steunbetuiging geprobeerd.
Voor een ieder mijn oprechte deelneming, bij deze gecondoleerd.