vorige gedicht
vorige gedicht
Ik herinner me...
Ik herinner het me nog,
zijn stem, zijn lach.
Wat mis ik het toch,
zijn geur
zijn gezag
zoals het ooit was.
Te zwak om iets te zeggen,
ligt hij daar.
Te zwak om iets te doen,
moet ik toekijken.
Te pijnlijk om al te huilen,
moet ik hem laten gaan.
Ik mis hem.
Nu...
Maar NU is te laat.
Reacties op ‘Ik herinner me...’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!