onder de steen

ik hou oneindig veel van haar
maar kan haar gevoelige snaar niet raken
eigenzinnig en koppig
baant ze haar weg
door het leven
zonder omkijken
het verstand op nul
de blik op oneindig

als ze dat wil
kruip ik
ontnuchterd en gekwetst
terug onder de virtuele steen
waar ik zo lang op haar gewacht heb
in de duistere krocht
bij het ongewenste ongedierte
dat krioelt in mijn gedachten

gelaten wacht ik daar
tot alles voorbij is
en ik eeuwig mag rusten
mijn hunker en honger naar liefde
verzegeld
onder een granieten zerk
het knagende gemis
voor altijd gestild