De naam van vader

Door de toren klinken
tonen van de klok
één hoog, één laag
de eerste voor mijn laatste adem
de tweede voor de aarde
waar ik mee vermeng.

Het is de wind
die mijn geluiden wil verwaaien
de regen die ze neerslaat
in het tikken op de ruiten
weg laat vloeien
in een zee van tranen.

In het lood van ramen
teken ik mijn naam
bij de eerste zonnestralen
ben ik weg en toch weer niet
mijn gedachten zijn verhalen
die zich morgen binden

aan een of andere herinnering.