De generator

.In de Arctische nacht, met vaag een witte streep in de verte als dag
zakt de laatste dieselolie
hun einde dichterbij
onder een aan ijs en sneeuw overgeleverde, vervloekte gelatenheid.

In deze gebukte buitenpost, een eiland van amper licht en warmte,
te midden van te veel, allang kapot gevroren rommel voor meten en weten,
wachten zij,
wachten zij
neergezeten
op de laatste zuigerslag,
wachten zij,
wachten zij
neergezeten
hun angsttijd af.

Het overeind gehouden geluid stort eindelijk bevrijdend in elkaar
en ruist
langzaam, heel langzaam weg uit hun oren.

En dan in stilte dringt de koude door de planken,
waarop een uitgeknipt blote vrouw nog lacht
als alles van de wereld
dat hier rest
van de kunst,
kunde
en cultuur
uit die verre gindse streep.

De strijd met de koude is gestaag, zeer vredig en genadig
naar het einde toe
in deze aan ijs en sneeuw vergeven en van de wereld vergeten gelatenheid.

Tot ten slotte onder een kristallen sluier zij zijn,
de mannen, en de blote vrouw vereend
in enkel starre verbeelding van wat daar ooit was.

Buiten is de wereld wit in de zwarte nacht
en aan de lichte streep beweegt helemaal niets.

Guido van Geel