Wachtend op de duivel.

Sterk ben ik en zal ik zijn.
De glimlach die niet meer bestaat was een sein.
Die schreeuw om depressie en hulp.
Ik wil dit niet ik kruip terug in mijn schulp.
Mijn mes zit vol met prachtig DNA.
Het begin is voorbij, goodbye ik ga.
Jaren leven met pijn bij het idee van opstaan.
De mooiste tijd is voorbij en binnen 10 jaar zijn alle belevenissen vergaan.
1000en ideeën van blije mensen.
Zo wilde ik ook zijn verder had ik geen wensen.
Mijn pogingen hebben gefaald.
Het zal de duivel zijn die mij ophaalt.
Wie zal mijn afscheid aan zien komen?
Wie wist dat ik bang was om te dromen?