Zwaargedicht

Genietend wachten met de
muil gesloten en
grinniken om het
verspilde zaad op een
lenteochtend met
wit sneeuw en zacht
gekwetter van beproefde
vogels in laboratoria.
Om vleugelsterkte na het
verlies van schaamte
en transpiratie op de
weg naar eenzaamheid
en stil pikdonker
wiegend op het gehuil
van de wind.
Gekscherend klaar
om weg te vliegen
uit de schede van
vochtig spraakgebrek.
Lispelende rochels van
ademloze ochtenden
uit salamanders met
gespleten tong en
doorboord hoofd.
Geflatteerd door de
zeis die een
crimineel onthoofd.