mijn gevoelens bonken blauwe plekken

mijn afwijzing trekt langzaam je mondhoeken omlaag
gepijnigd wend je je blik af, een zucht ontsnapt
je hebt niet door dat ik nu meer pijn lijd

onze gedachten razen door ons heen
ieder op een eigen baan, de andere richting
ze zullen elkaar pas vinden bij de botsing, te laat

ik zie dat ik je pijn doe met mijn nonchalance
mijn gevoelens bonken blauwe plekken in mijn hoofd
ik zou willen schreeuwen, vechten; sta bevroren

de afstand maakt je moedeloos
maar het beschermt je tegen wat ik ben
je kunt het niet temmen of overleven

ik moet bevochten en gemeden worden
want ik zal je stukje voor stukje verslinden
elk stukje liefde en menselijkheid dat je me geeft

je vertrouwen knijpt mijn keel dicht
ik schop je weg en hap naar lucht
vrees me, zoals ik dat al jaren doe