Keer op keer

Een beetje mn eigen draai aan dit gedicht gegeven!
Mijn levens gebeurtenis

Waarom sla jij mij elke keer weer.
Het doet me zo verschrikkelijk zeer.
Met al je kracht sla jij op me om.
De helft van de keren weet ik niet waarom.
Ik probeer je te snappen en doe echt mijn best.
Dat lijk je niet te zien en je handen doen de rest.
De blauwe plekken op mijn lijf laten het zien.
Stop toch met slaan en tel eens tot 10.
Huilend smeek ik, stop toch een keer.
Maar dan schreeuw je hard jij verdiend meer.
Dan nog een klap een slag en een stoot, dan fluister ik zacht was ik maar dood.
Wanneer je stopt, uitgeput en moe, kruip ik voorzichtig naar het uiterste hoekje toe.
Ik zou willen dat je aan mij kon zien wat je deed.
Misschien dat het je dan een keertje speet.
Elke dag wens ik dat het goed zal gaan.
Maar dat is gelogen je begint weer met slaan.
Ik wil dat je stopt ik kan gewoon niet meer.
Snap nou toch eens, dat slaan doet zo’n zeer.
Zoekend naar lucht maak ik me groot en schreeuw zo hard als ik kan
help mij dan toch, hij slaat me dood.
Het heeft geen zin ik moet dit zelf doen, En ondertussen vergooit hij mn poen.
Ik kom voor mezelf op, maar heb nog steeds door al die klappen pijn in mn kop.
Eindelijk weg eindelijk verlost, ookal heeft mij dat veel gekost.
Nooit meer terug, ookal gaat alles nu zo stug.
Al die klappen en trappen heb ik ook overwonnen, en ben nu alleen in het diepen gesprongen.