Het spoor naast de kade

Dagenlang, nachtelijke kalmte
Over het verlaten spoor naast de kade
Bomen vangen de westelijke wind
Waarna ze heen en weer bewegen

Bladeren vallen langzaam op de grond
Het word al bijna herfst
Gras bezaaid met groen gele kleuren
Vormt zo een magisch schilderij

De mist die over het spoor heen trekt
De rust die jij daar weet te vinden
Stilte word zo fijn
Als je het anders gaat ervaren

De westenwind word ruwer
En de bomen schudden harder
De bladeren vallen sneller
En de mist neemt toe

Verdwaald in een zee van onrust
En verblind door de kille nacht
Een lichtpunt in de verte
Maar even niets meer dan dat

Je verlaten ziel op de rails gelegd
Je kloppende hart in je hand geklemd
Altijd gewacht op dit moment
En de westenwind neemt af

De bladeren vallen nu niet meer
Het schilderij word nu bevroren wit
De westenwind is helemaal afgenomen
Je hart is door de nachttrein meegenomen