Herfsblad

Mijn herinnering van toen ik nog klein was,
ik liep naar huis in vlugge pas.
De bladeren vielen van de bomen,
niet wetend wat er in de toekomst zou komen.
Mijn moeder zat thuis op mij te wachten,
Ik moet nog steeds glimlachten bij deze gedachten.
Haar gezicht herinner ik me nog precies,
dat is een beeld dat ik nooit meer verlies.

Op de terugweg van school liep langs een kerkhof,
alles leek er even grauw en dof.
Ik raapte een blad op van de grond,
een groot blad dat ik mooi vond.
Het blad was gehuld in vele kleuren,
om me heen rook ik de herfst geuren.
Nu achteraf besef ik pas,
dat ik toen heel gelukkig was.

Als ik hieraan zit te denken,
voel ik dat m'n moeder van boven zit te wenken.
Ze probeert me dan ze zeggen,
dat ik me bij de dingen neer moet leggen.
Dat ik niet teveel moet treuren,
dat ik mezelf op moet beuren.
Dat ik door moet gaan met het leven,
omdat het nog zoveel heeft te geven.

Vele jaren zijn voorbij gegaan,
geregeld ben ik stil blijven staan.
Vooruit of achteruit, dat ging niet meer,
iedere kleine stap deed me zeer.
Maar de zon is heel langzaam op gekomen,
en de laatste jaren durf ik weer echt te dromen.
Voorzichtig en heel langzaam aan,
kan ik de herfst weer aan.

Die ene herfstdag zal voor mij altijd blijven bestaan,
zo zal het verdriet gelukkig nooit weggaan.
Juist het beseffen van het gemis,
maakt je dankbaarder voor wat er allemaal is.
Het verleden en heden horen bij elkaar,
seizoenen volgen elkaar op jaar na jaar.
De herinnering zal altijd blijven bestaan,
zolang er bladeren blijven vergaan.

c.m.