Die keer...

Jou ogen, zo mooi zo bruin,
Ik weet nog toen ik je voor het eerst zag op de duin.

Je was zo trots, zo groot,
Ik weet nog dat je altijd kwam als ik floot.

En je danste altijd zo prachtig heen en weer,
Tot, die keer...

Ik zag je wegrennen voor een groot gevaar,
Het waren helikopters, wel drie paar.

Ze joegen je op,
Ik riep nog zo hard: ''Stop!''

Maar dat deden ze niet,
Het is alsof niemand me ziet.

Het laatste wat ik nog van je zag was je spierwitte staart,
Toen viel je het ravijn in, met volle vaart.

Ik keek nog, maar zag niks meer,
Dat was dus ''Die keer...''