.........tik

Tollend liggen ze op mijn kussen
Cynisch en ongelukkig flakkerende hypotheses
Het vuur van mijn hart dat hen tot gassen verhit
Van woeste vlammen, met daglicht gestookt

Begonnen met het verdringen van de dag vol structuren
Hele rammelkasten leeg die mijn brein doen knappen
Wachten daar op mij die eindeloze gedachtes
Die alleen door tijd hun chaos verlaten
Zelfs door tijd niet hun hitte kwijtraken

En lig ik dan even in reine stilte
Dan valt er een baan licht uit het waterchroom
Als het kloppen van een ader in mijn hoofd
Een druppel bloed die mijn nachtrust verstoort
(on)verstoord razen de gedachtes weer verder
Ontwaakt door het tikken in het porselein

Elke nacht moet ik opnieuw de kraan dichtdraaien
Steeds maar vaster tot geen druppel meer ontsnapt
Woel ik nog even, tot het laatste water verdampt is
Tot het laatste rood uit mijn hoofd verdwenen is
Hopend dat het de laatste druppel was

In stilte lig ik hier te wachten op de tik die mijn wanhoop bevestigt
Zoals ik hier twee spinsels eerder al lag, hopend op niets
Maar dit keer blijft het stil, worden ze niet meer wakker
Vind ook ik mijn rust