Die ene seconde

Lachrimpels sierend op je gelaat,
Je mond en ooghoeken gespannen.
De tijd staat voor even stil,
Een tikkende seconde die helaas voorbijgaat.
Al onze gedachtes verbannen,
Is wat ik wil.

De tederheid die ons omarmt,
Zal weer snel weggaan.
Maar wat me verwarmt,
Is dat dit moment heeft bestaan.

We zullen er later over praten,
Dat het niet meer dan een fout was.
We hadden het moeten laten,
Wegkwijnen in het duister.
Bij elke voet zijn pas,
Verdwijnen woorden tot gefluister.

Vergeten zullen we samen,
De tijd van liefhebben en genot.
Sommige mensen zullen beamen,
Het was nu eenmaal ons lot.
Maar hoe het ook zal verder gaan,
Deze ene seconde heeft echt bestaan.