Meisje in Lapland

Ik zie van het meisje het witte gezicht
ik zie haar mond, haar witte tanden
daar ver weg, in het hoge noorderlicht
kus ik haar, grijp ik haar handen

Ze lacht, zegt, ‘Kijk dat is mijn vader’
met wie je straks schaak kunt spelen
alleen zo kom je hem een beetje nader
hij wil niet dat je zijn dochter komt stelen

Met laarzen lopen we door het moeras
ze zegt ‘kijk een das, daar loopt een hermelijn’
we voelen ons nog groener dan gras
als we in het oude boshuis samen zijn.

In elkaar vloeien heden en verleden
hand in hand gaan voelen en weten.
het is nu bijna vijftig jaar geleden
het meisje en ik zijn het niet vergeten


zie ook www.josevanrosmalen.nl