gevoelens

was ik nog maar een klein kind,
die alles geweldig vind.
makkelijk m'n verdriet kunnen uiten,
en vrolijk rond lopen te fluiten.
maar de werkelijkheid zit veel anders in elkaar,
problemen en veel gemaar.
problemen met je gezondheid,
dat is helaas al ruim 3 jaar 'n feit.
het verlangen om alles weer zelf te kunnen,
wat echte vrienden je ook gunnen.
op je gezicht bijna altijd een lach,
maar dat is vooral overdag.
als je dan eenmaal alleen bent,
is het alsof niemand je kent.
het gevoel('s nachts) om helemaal alleen te zijn,
dat is echt niet fijn
het gevoel alsof je bij niemand terecht kan,
daar word je helemaal niet vrolijk van.
dan komen je tranen,
die stromen met grote banen.
niemand die het ziet,
terwijl je huilt dat het giet.
het gevoel alsof je alleen verder moet gaan,
terwijl je weet dat je vrienden naast je staan.
de moed opgeven is niks voor jou,
want je bent een sterke vrouw.
zo ga je keer op keer door,
om te leven want daar doe je het voor.
geef nooit de moed op,
want dat zet jou, je vrienden,familie leven op z'n kop.