Muur van pijn

Gevangen achter een muur van wanhoop, achter een muur van onrecht en een muur van vijandschap.
Een gevoel van angst dat heerst over alles.
Het einde nabij, de dagen al bepaald.
Overal is pijn, heel het land lijdt onder de vloek.
Ongeneeslijk zijn je wonden.
Geen mens helpt je, geen mens verzorgt je, geen mens kijkt naar je om.
Je minnaars zijn je vergeten.
Toch vechtend tegen de dood, het onrecht en de pijn.
Gestraft zonder iets gedaan te hebben.
Met een klein beetje hoop achter die muur.
De hoop die snel vervlogen raakt als de rode baretten de appèlplaats betreden. De appèlplaats die snel rood kleurt van het bloed.
Er wordt gespeeld met jouw leven, de controller is in het bezit van de rode baretten en jij wordt bestuurd.
Dit alles achter een doodgewone muur.
Je bent kansloos, de wereld gaat voorbij. Het groene gras kleur al snel geen groen meer en het rustige blauwe, vredige riviertje verandert in een kolkende oceaan met drijvende, bloedende mensen die kleine eilandjes voorstellen.
Voor alles wat gebeurt is een uur, maar zo’n uur kan dagen duren, alleen opgesloten in een soort kippenhok met een uitzicht op een plaats waar alleen maar pijn te zien is.
Een dag is geen dag meer. Een jaar is geen jaar meer. Je ziet geen licht meer, alleen maar donker.
Dit niet alleen omdat je ogen worden dichtgeslagen, omdat je niets mag zien, maar ook omdat je hoop is vervlogen.
De muur kan niet worden weggehaald, afgesloten van de wereld en niemand kan je zien.
Er is een tijd voor feest, maar ook een tijd om te sterven.