Bang om me te laten horen...

Iedereen doet een stap achteruit, een weg baart zich open.
Een weg naar het podium waarop iedereen zijn ogen gericht heeft.
Langzaam loop ik daarheen, in de hoop dat ik droom.
Maar nee, dit gebeurt echt, ik moet zo echt mijn gedicht voor gaan lezen...
Maar zodra ik daarop dat grote podium sta, drijven alle woorden door elkaar in mijn hoofd.
Ik weet niet meer wat waar hoort.
Volgens mij sta ik hier al minuten voor me uit te staren.
Maar dan opeens begint mijn mond te bewegen en er komt geluid uit.
Het is mijn gedicht, en iedereen mag het horen!!