DE VERBORGEN VLINDER

Een leven eigen geluk ontzeggend
gevoed door twijfels en angst

Vleugels verwond door het verleden
strijd in alle hevigheid eenzaam gevochten

Getemd door snijdende tegenslagen
de wortels van gelukzaligheid totaal verloren

Schaduw lijkt nog de enige gekoesterde geborgenheid
onzeker opent de nieuwe wereld zijn zware deuren

Stille mijmeringen van een zonnige lofzang
verdringen klanken van verdriet en hopeloosheid

De weg ligt nog vol met gewaande onvolmaaktheden
maar elke liefkozing van de nieuwe horizon opent het hart

Langzaam wordt vertrouwen opnieuw geboren
uitnodigende velden met bloemen strelen zacht het zoete leven

Vastgeklampte illusies worden vrijgelaten
vleugels dragen met verlangen een innige omhelzing

Druppels van liefde verblijden de ontwakende dag
de dageraad van geluk lijkt geen eindeloze droom meer


Stefaan Maene