Ach Mens

Stapt bebloed over wat verslagen is
omwille de warme zachte lafenis
slaapt lang, wordt diep bereden
en vergeet in het licht uit duisternis

als de ochtend hem haar lichaam toont
zijn er jonge jongens geronnen koud
hij tilt het kleed om haar weer te noden
buiten zijn de gieren met hun doden

Oorlog bouwt zijn kapot geschoten steden
waar het verdriet tiert welig in de straten
op wat lappen zonder ramen zonder deuren
baart de vrouw romantisch een huilend kind.

Guido van Geel