1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

De Aansteller

Denkend aan veel te veel dingen.
Te weinig slaap, onder mijn ogen donkere kringen.
Vooral niet praten, want wat heeft dat nou voor zin?
Dan ben ik een aansteller, er komt maar geen einde aan dit vreselijke begin.
Duister kijkend uit mijn ogen, misschien stiekem een traan.
Maar zodat niemand hem kan zien, blijf ik helemaal alleen staan.
Hoofdpijn van het denken, wil het gewoon niet meer.
Misschien een lach op mijn gezicht, maar van binnen doet het enorm zeer.
Waarom over komt míj dit alles, vraag ik me telkens af.
Wat heb ik verkeerd gedaan? Van waar deze straf?

- Hij heeft me laten zitten, nog steeds doet het me pijn.
Al wens ik dat ik hem vergeet, wil ik toch het liefst bij hem zijn.
- Ook mijn opa is er nu vandoor, ik zal hem nooit meer zien.
Hij is nu boven in de hemel, heeft geen pijn meer bovendien.
- Mijn rug ook nog gebroken, super eng is het wel.
Straks moet ik nog worden geopereerd! Ik hoop dat hij heelt, en snel!

Mensen begrijpen niet hoe ik me voel, ze mogen het ook niet weten.
En al zou ik ze het vertellen, na een tijdje zullen ze het toch weer vergeten.
Daarom duw ik mijn gevoelens weg en ga er weer tegenaan.
Ver weg, ergens achter in een laatje en laat niks meer merken.
Anders stel ik me toch maar aan...

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Geef uw waardering

Op basis van 13 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Aanstellen

Reacties op ‘De Aansteller’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

De Aansteller