Gesloten hart

De strorm staat stil
Maar vol gevaar,
meer als ooit tevoren
Ik voel de kou, de angst,
ik tril, ik verlang al lang,
Naar wat?
Ik weet het.. ik wist het..
Ik ben het vergeten,
Waarna ik mijn jas weer aan de kapstok hang

Want wil niet naar buiten,
binnen zitten vind ik veel te fijn
Maar daar zit ik toch ook te huilen?
Sta voor de spiegel
en ik kijk naar mijn,
verwarde haren,
Mijn ogen staan verdwaasd
Zal ik het einde van de dag wel halen
Ik hoop het niet, maarja,
Dat hoop ik elke dag
maar zit er steeds weer naast

Ik ga nu gehaast
Toch maar naar buiten
Ik hoor de vogels fluiten

Is dat wel echt zo?
Nee dat kan niet..
de vogeltjes in mijn hart zijn hardstikke dood
Ze kregen ooit nog kruimeltjes brood
Om ze in leven te houden
Maar het voeren stopte,
Ze kregen het kouder
Ze stopte met nestjes bouwen
Het bos waarin ze leefde is nu verwaarloosd en verouderd

In mijn hart leeft nu niks meer
Als ik mijn ogen sluit
Geen vogel gefluit, geen enkel ander geluid
In mijn gesloten hart.
Het is over en uit