Voor mijn dode vader

voor mijn dode vader



die laatste seconden
was ik bij je.
ik hield je hand vast,
aaide je hoofd en zei:
‘ga nu maar,’
omdat ik geloofde in je kracht
die onverwoestbaar was
die laatste nacht van je leven.

ik was bij je
en ook daarna
toen het gebeurd was.
ik aaide je benen
en zag hoe je verkleurd was,
omdat de dood al een beetje
zijn werk had gedaan.
ik deed je broek aan,
je sokken, je schoenen
en was vol met zoenen van stilte
die ik je allemaal heb gegeven,
die paar seconden na je leven.

en de kussen
die ik nu nog bij me draag
en de lieve dingen
die jij nog mocht horen,
ik geef ze mee aan de wind
zodat die ze kan waaien,
het liefst nog vandaag,
naar de plek waar jij je bevindt,
nu ik je niet meer kan aaien.

Gaston Bannier
Uit: Lopen zonder een stap te verzetten