Mijn donker dystopie

Toen zon scheen over bergen
Op door nacht gekoelde stenen
Leek alles te bewegen

Als wanneer de sterren niet schenen
En er slechts een zon was
Toen waren wij het leven

De aarde lichtend op door as
Hier bleven wij nog even
Schijnen tot het bodemglas

Nu geen tijd meer te bekennen
Wetend slechts dat straks was
Carpe diem menen

Wij voelen geen pas
Wij zijn het heden
Een chaotisch pad