In memoriam 21-01-2009 21-01 2014

Lieve mama,

Als kleine meid zong jij voor mij vol trots een prachtig eigengemaakt lied, leerde mij praten
los te lopen, zelfstandig te zijn en om anderen in hun waarde te laten
Zo'n mama te hebben die mij voorging en leerde om vooral altijd door te gaan
zonder mensen te kwetsen en eerlijk en met open ogen in het leven te staan
En op jouw lieve kleine en later grote Petra was jij zo trots
want dat betekent waar iedereen op kan bouwen; zo ook jij mama, de rots

Al jong stond ik dus op eigen benen en vloog ik uit
met al die waarden en normen in mijn rugzak van jou mama als kostbare buit
En altijd voelde ik je liefde en wist ik dat je thuis op de boerderij trots op mij was
mij vertrouwde en in mij geloofde zonder al teveel poespas
Wat deed het je zeer dat ik volgens jou naar Friesland emigreerde
toen ik de Friese vader van mijn 5 kinderen kennen leerde

Maar wat was het altijd een feest als we kwamen en wat was je dan trots als je ons zag
en je dan hoorde mijn gezellige verhalen en mijn altijd lieve lach
Mama: je was zo belangrijk voor mij en de liefste en leukste oma voor mijn 5 kinderen
en die liefde voor oma zal voor hen ook nooit ophouden of verminderen
Tot oma vergeetachtig werd en in de kinderogen ineens een beetje raar ging doen
Hun namen ging vergeten en een afstandelijk kusje op het haar gaf als welkomstzoen

Het gas op macht 12, de vlam in de pan, het huis niet op slot en ineens slordig in de kleren
3 keer warm eten per dag en jezelf niet meer verzorgen en dus compleet versmeren
Dan vraag ik je met mij mee te gaan, zodat ik je hier liefdevol verzorgen kan voortaan
Maar mama zegt hierop: Mijn lieve meisje, Ik kan het zelf allemaal nog wel aan
Er is niets aan de hand want Petra wat heb ik jou mee gegeven, wat leerde ik jou?
Iedereen heeft recht op een eigen leven, ik ook, ben nog altijd een zelfstandige vrouw

Dan ga je met een rot gevoel naar huis, maanden later komt er plots bericht dat er s, nachts spontaan brand uitgebroken is
Alles opgegaan is in het vuur en het ergste: dat jij ma daarbij wordt vermist,
die onzekere uren en de machteloosheid daarna, de tranen en die inwendige kou
Om jou zo gruwelijk te moeten verliezen, de moeder en oma waar je zo intens veel van hou
Daar sta je dan ineens als wees en loop je verslagen en gebroken achter een kist
Waarbij je ook nog moet geloven dat daarin je eigen lieve moeder ligt

Hoe heeft het zo moeten eindigen mama en waarom???
Ik verwijt het vandaag al 5 jaar mijzelf, dat is toch niet stom???
Want als ik je toen mee had genomen om hier bij ons te komen wonen
Dan was deze dag nooit voor jou en alle anderen en mij die je zo lief hadden gekomen
Dan had ik hier in mijn warme huis, met zoveel liefde en warmte voor jou kunnen zorgen
en lieve mama dan kon je elke dag op deze rots bouwen en ik je nog zien en horen elke morgen.

Vreselijk......Mama wat mis ik jou .......weet dat ik voor altijd van je hou!

Petra