Breekbaar als glas

Ogen brandend door verlangen
Een hart vescheurd door gemis
Gevoelens in beelden gevangen

Behoedzaam sluit ik mijn ogen
De voorstelling begint opnieuw
Draaiend zonder enig mededogen

Nog altijd die verbintenis
De tijd heeft geen enkel beeld versleten
Zie het als een eeuwige erfenis

De kerk gehuld in helder maanlicht
Strelend de oude stenen
Altezamen een verheven gezicht

Zwervend door steeg en straat
Gelokt door weelderigheid
Niet bewust van het verholen kwaad

Ontwakend in een ijzige kou
Zonlicht langzaam rijzend
Glinsterend over ongerepte dauw

Het afscheid nooit kunnen accepteren
Mijn hart als eerbetoon achtergelaten
Wetend dat ik ooit weer terug zal keren

Herinneringen zo breekbaar als glas
Mijn ziel misschien wederkerend
Het zal echter nooit meer worden zoals het was