De Winterleeuwen

Het mooie, warme bos, waar alle vogels leven. Werd op een dag verslonden, door de Winterleeuwen.

Zomerleeuw kon niks beginnen. Geen tijd om een plannetje te verzinnen. Het mooie, warme bos, waar ik zoveel van hield, alles was door de boze Winterleeuwen vernield.

De bomen waren kapot en de vogels waren weg, wat had die vriendelijke, sterke Zomerleeuw toch zo’n vreeslijke pech.

Ik stond midden in dat bos, tussen de insecten en de spinnen. Misschien kon ik nu wel… een plannetje verzinnen?

Ik keek naar de Winterleeuw. Die was koel, kil en koud. Zoals dit bos, net zoals een regenwoud.

Ik liep naar de Winterleeuw, en sloeg hem recht op zijn snuit. Hij vloog er zelfs van achteruit.

De winterleeuw is verbaasd en keek wat in het rond. Na lang aarzelen kwam er tekst uit zijn mond.

“weet je wie ik ben?” zei de Winterleeuw. “ik ben degene die de winter brengt in’t land, zonder mij was het hier niet zo plezant.”

“denk maar aan de sneeuw, waar je in kan rollen, en grote bollen rollen”

Ik was nog altijd boos, op de Winterleeuw. Dit bos is een en al hel, ik bibber hier uit mijn vel!

“Dit bos is niet zo erg als het lijkt, het hangt af van hoe je het bekijkt.” “tijdens de winter bloeit hier nieuw leven, en dat duurt maar even.”

“na de winter komen de vogels en de dieren terug, en dan moet ik heel vlug, terug naar mijn huis”

“dan kan Zomerleeuw weer aan de slag, met een mooie glimlach”

Ik heb het door, ik weet het hoor. Winterleeuw is helemaal niet zo slecht, hij is alleen maar een knecht.

Een knecht van de Winter die de winter komt brengen.

Nu alleen maar hopen, dat ze die winter niet verlengen...