de herinnering kreeg weer kleur

in een onveilige wereld
waar verdriet me bezat
eenzaamheid gewoon was

vader verlaten, moeder depressief
vluchtte ik naar het bos
mijn enige veilige plek

en daar waren jullie, vier tegen één
namen ook dit van me af
‘k werd verstikt in onderdrukking

het weggeduwd en vergeten
ging ik het leven door
met een slot op mijn hart

de sleutel bewaarde ik
waar niemand hem kon vinden
totdat zij in mijn leven kwam

later kreeg de herinnering weer kleur
en geteisterd door nachtmerries
nam ik haar langzaam in vertrouwen

vertwijfeld werd ik overwonnen
toonde haar de verborgen plek
en even mocht ze een blik werpen

ze opende onderzoekend mijn hart
maar ik was het, die het gauw weer sloot
en de sleutel weggaf aan een passant

nu nog is het verzegeld
en worden hulpkreten gesmoord
in de eeuwig dolende verderfenis

terwijl zij denkt dat ik me goed voel
maar ik de herinnering nog elke dag
gegriefd op mijn netvlies zie staan

mijn hart klopt voor haar
niet omdat ik verliefd ben
maar het zonder haar niet meer had geklopt