Het verloren, zwarte hart

Ik doe niets goed genoeg,
iedereen blijft maar boos op me zijn.
Ik weet nog steeds hoe je je toen gedroeg.
Oh wat deed mijn hart toen pijn.

Oh wat heb ik toen gehuilt,
en nee, dat was niet fijn.
Het was de woede, die erachter schuilt.
Ach, het zal wel zo moeten zijn.

Ik voel nog steeds de pijn in mijn hart,
het is dezelfde als toen.
mijn hart word langzaam zwart.
Het gaat er niet af, zelfs niet met al mijn geboen.