Een woordeloze roep

Hun bezorgde blikken spreken boekdelen
In controverse wend ik me af
Ik wil de tweestrijd niet zien

Verdriet overmant me, glimlach overheerst
Met mij gaat het nu goed, ben beter
Ik sluit mijn oren voor een woordeloze roep

Ik wil jullie hulp, die ik niet verdien
Te onzeker voor wat in mij zit
Ik schaam me voor wie ik ben

Ik slenter rond en houd me groot
Mes laat ik liggen, littekens zijn weg
Vanaf nu siert een armband, geen bloed

Ik zie een driehoek, denk aan de trein
Weiger te springen, knijp mijn ogen dicht
Ben het niet waard om hen pijn te doen

Hoe goed zullen ze me vinden als zij
Later als ik dood ben mijn dagboek lezen?
Of hoe ontzettend dom?