De spiegel van verlangen

Ik vecht tegen,
de spiegel die
me alleen laat zien,
hoe ik me zie

En als ik dan
Eens ervaar - hoe jij me ziet
Een ogenblik, een moment
Voor mij onbekend
Dan kan ik, helaas
weer wachten op die tegenslag,
hoe dwaas, is het - om hoop te koesteren?
Te bewaren te herwinnen
Om ondanks alles
Telkens weer opnieuw te willen beginnen?

Om te proberen keer op keer
Weer te strijden tegen
Dezelfde problemen, dezelfde dingen zaken
Waar wij -zonder oplossingen- uren over spraken?

Zal er dan toch
steeds die tegenslag zijn?
Hoe hard moet ik vechten, strijden; slaan?
Hoe moet ik voortgaan?
Hoe lever je strijd
Tegen iets wat je niet kunt bekijken?
Wat met rede
Niet valt te bereiken?

Vroeger, nu, altijd
Zijn er die twijfels, die onzekerheid
Over de dingen waar
Ik niets aan kan doen, maar toch
Je wuift ze weg en ze zijn er nog

Ik zal ze niet kwijtraken, nooit
alleen – maar met elkaar
kunnen we misschien - opnieuw zoeken naar
jouw beeld en blik
wanneer mijn zelfbeeld is verbogen
en ik mezelf -
heb voorgelogen

En ja, misschien zal het
Voortaan zo blijven
Diezelfde teleurstelling, hetzelfde verdriet
Als ik me met met anderen
Heb vergeleken
Mij als persoon niet zag – maar
Alleen mijn gebreken

Maar goed, kan wat ik heb
niet veranderen – pech gehad
zo zal het zijn zo zal het gaan
ik zal na iedere slag opnieuw opstaan
En al voel ik, wederom die pijn
dan voelt het goed, verzachtend, fijn
me te bedenken dat ik nimmer - alleen
meer hoef te zijn