thee tijd. (2)

ik wil jou naam gillen,
alsof alles, bam, tot me doordringt.
net als Ethan naar Lena, op het laatste moment.
maar ik houd me in omdat, omdat,
jij wilt dat ik niks zeg.

ik schrijf over jou & schrijf over jou &
schrijf over jou,
zodat jij ooit kunt lezen hoeveel,
ik om jou geef.
wat is dit?
wat doe jij met me?

vallen deed ik al, opstaan probeerde
ik keer op keer en
toch, elke keer
viel ik weer.
ook al was mijn hoop allang verdwenen,
gevoelens bleven en
ik schrok voor de tweede keer van jou,
die spontane meid.

ik dook, eindelijk, eindelijk, eindelijk, eindelijk,
eindelijk sprong jij enthousiast met mij mee.
we zwommen, klommen
over de horizon,
de tornado kwam weer opdagen
zoals hij elke keer doet,
vernietigt het mooie.

al was het anders deze keer, want
wat deed die tornado aan jou kant?
wat deed hij bij jou?
dit kan
niet
waar zijn..

ik ben diegene met een tornado en
ik bracht hem over naar jou?
hoe kan dat?
verdomme, hoe kan dat?
het kroop in je hoofd, precies
zoals het bij mij had gedaan.
mijn hulp zou alles erger maken, mijn
woorden kunnen geen kracht meer uitoefenen.

de tornado is voor iedereen!
voor iedereen, alleen.

hoelang tot 'Welkom terug meid, ga zitten.
leef je nog? ik ga thee zetten!'